Birlikte iş görme, takım çalışması yapma, ortak bir sorun etrafında ortak çözüm bulmada yaşadığımız sıkıntıların aslında kültür kaynaklı olduğunun yabancı bir gözle tescili olsa gerek bu söz.
Kültürün bu özelliğinden tabi ki Bozcaada muaf değil.
Aksine bu gerçek tüm çıplaklığı ile çinlilerin algıladığının ötesinde bir açıklıkla önümüzde renksiz bir tablonun ana çizgileri olarak durmaktadır:
- Kanalizasyon, trafik, imar-planlama gibi altyapı sorunlarının yıllardır çözülememiş ve çözülmesi güç sorunlar olarak karşımızda durması,
- Bağcılığın ve şarapçılığın turizmin çekimi ve konusu olmaktan çıkıp ikamesine dönüşmesi,
- Toplumsal ve etik değerlerin erozyona uğraması karşısında onarım mekanizmalarının işletilememesi.
- yıllardır aynı belediye yönetimi
- yıllardır aynı kooperatif yönetimi
- yıllardır aynı dernek yönetimleri
- yıllardır aynı parti yönetimleri ve
Yönetenler ve yönetilenler de memnunlar hallerinden. (Olmasalardı-değişirdi!)
Yönetenler ve yönetilenler yukarıdaki konuları sorun olarak algılamamaktadırlar. (Algılasalardı-çözerlerdi!)
Bu iki tespit (sorun olarak algılamama ve memnun olma) eğer gerçeği yansıtmıyorsa, yani sorunlar varsa ve insanlar memnun değillerse durum daha da vahim demektir.
Buna ilişkin örnekler de çok fazla, şöyle bir etrafa yine bakmanız yeter:
- Ben, ben, ben...
- Ben, ben, ben...
- Ben, ben, ben...
- "ben" yoksam hiçbir iş yürümez!
- sorunlar ve çözümler değil "ben" önemliyim!
- "ben" yoksam çözüm de yok!
- bunu sadece "ben" yapabilirim!
- "ben" öyle önemliyim ki, varlığım olmadan hiç bir şey olmaz, onu size armağan ediyorum daha ne istiyorsunuz!
- "ben" öyle büyük, zeki, akıllı ve bilgiliyim ki, sizler benim mertebeme ulaşmaya çok uzaksınız!
"Ben" hem terazi hem metre ve her türlü ölçü yerine geçmekte...
Ölçü iş, sonuç, çözüme ilişkin performans olmayıp "ben" olunca sorunlar bir tarafta çözümsüz kalmakta ama etrafta dolaşan şişkin egoların hacmi arttıkça artmakta... Hacmi arttıkça da arsızlığı, kendini bilmezliği ve mütecavizliği de artmakta. Elbette ki bu durumun klinik dilde tanımı var ama kimin umurunda...
Ortak sorunların çözümü ancak ortak akılla mümkündür. Kurumlar ortak aklı oluşturamıyor ve çözüm üretemiyorlarsa çözüme değil egolara hizmet veriyorlar demektir.
Egoların ihtiyaçları sonsuz ve sınırsız olduğu için bir gün doyuma ulaşır ve sorunların çözümüne odaklanırlar beklentisi boşunadır.
Şişkin egoların temel ihtiyacı iş performansının verdiği doyum değil kurumların kendilerine sağladığı etiketlerin devamlılığının sürdürülmesidir.
Bir gün o etiket çıkıverdiğinde kapladıkları hacmin patlamış bir çocuk balonundan daha küçük hacimde oldukları görülür.
Ortak sorunların çözümü bir araya gelmiş bireylerin egoları ile değil bir araya gelmiş bilgi, yetenek ve yetkinliklerinin oluşturduğu legolarla mümkündür.
Bu gerçek yeni bir Amerika kıtası değil, ortak sorunlarını çözmeyi başarmış toplumların izlediği yol ve ulaştıkları sonuçların gerçeğidir.
Bu yazının amacı, Bozcaada ile ilgili bugün tarihli bir not düşmektir.
On yıl sonraki gündemi ile karşılaştırıldığında aradaki fark(lar)ı/farksızlık(lar)ı görmek ilginç olacaktır.
